Ang Dapat Mabatid ng Magkakaibigan

ITONG barkada, na nabuo noong unang taon ng ating sangkatutak na mga gala, noong hindi pa pinagbabawalan sa mga lakad na ito ang mga taong-bahay, ay nanatili sa kabila ng pagkaabala at pagkakalayu-layo. Kasundo nila ang mga magulang at lalung-lalo na ang mga kapatid, sila ay kakwentuhan at kapalitan ng mga tsismis, sila ang sumbungan ng lahat ng pinoproblema, kaya’t dahil dito’y marami ang nakakaalam ng lahat. Lalaki’t babae at pati mga hindi ay maaaring makaakma at makasunod sa kwento nating magkakaibigan.

Dumating ang mga taga-kolehiyo at dumulog na nakikipagkaibigan. Sa mabuti nilang hikayat na diumano, tayo'y tutulungan sa lalong kagalingan, at lalong pabubutihin ang ating mga marka, ang nasabing bagong kaibigan ay nangyaring nagpalabo sa koneksyon ng kanilang barkada sa una. Gayon man, tayo’y nananatili sa matibay na pagsasamahan ng mga kaibigan na sinasaksihan at pinapatatag ang kanilang buklod sa pamamagitan ng ilang pagkikita na kukumuha ng kaunting oras sa kani-kanilang mga iskedyul, at yao'y sinusulit  nilang barkada , tanda ng tunay at lubos na paghahangad na hindi magkalimutan sa barkadahan. Ito'y siyang ginagamit na pampuno ng oras at panahon na nawala sa kanila.

Buhat nang ito'y mangyari ay bumibilang na ngayon sa ilang buwan na ang tropa ay ating binubuhay sa kakarampot na pagkikita; ating pinagkakasya at pinatatagal, kahit abutin natin ang gabi at madaling-araw. Inuubos natin ang pera, pawis at oras ng isa’t isa sa pagdadaldalan sa tabi-tabi; kinakahamok natin sampu ng sermon ng mga magulang na ayaw pumayag na sa kanila ay humingi ng pera, at gayon din naman nakipagbaka tayo sa mga pagsusulit at mga gawain na nagbalak na pumigil sa atin sa paggimik.

Ngayon, sa lahat ng ito, ano ang sa mga ginawa nating paggugugol ang nakikitang kaibahang ibinigay sa ating barkada? Ano ang nakikita nating pagbabago sa ating samahan na siyang naging dahilan ng ating paggugugol? Wala kundi pawang kalokohan ang nangyari sa ating mga usapan. At ang mga pagtupad sa kanilang ipinangakong libre ay lalong mabubura sa memorya. Bagkus tayo'y umasa, inuto tayo sa kanilang hamak na biro, pinilit na tigilan ang pagbabasa at paggawa ng ating takdang-aralin. Nalunod lang tayo sa napakaraming madramang kwento at nabusog sa kalokohan ng barkadang bahagi ng ating buhay.

At kung tayo'y mangahas lumiban ng kahit isang pagkakataon, ang nagiging kasagutan ay ang tayo'y asarin at iwan sa gitna ng ating barkada na makukulit, maiingay at mahihilig gumala. Ang bawat isang himutok na pumulas sa ating dibdib ay itinuturing na isang malaking pagkakasala at karakarakang nilalapatan ng malulupit na pangonsonsensya.

Ngayon, wala nang regular na iskedyul sa ating paggala. Ngayon, lagi nang abala ang ating barkada sa dumaraming takda at proyekto, trabaho at gawain ng organisasyong kinabibilangan, pagsusulit at mga pananagutang iniwan ng mga palautos na magulang.

Ngayon, tayo'y magsasawa na sa ordinaryong  gawain ng barkada sa pag-aaral na pinagkakapuyatan ng lahat, sa pagtulog ng madaling-araw na gawain ng marami, na ang bawat oras ay katulad ng isang mahalagang pagmamay-ari na ginagamit sa kapakinabangan ng sarili. Ngayon, lalo't lalo tayong nawawalan ng panahong magkita sa bawat panahong may selebrasyong nakatakda.

Ano ang magagawa nating barkada?

Ang bahay ng kaibigan na pinakamalapit sa lahat ay malinaw na pagdadausan ng ating mga galang walang kasiguraduhan ang oras na dapat nating sundin. Ang araw niya'y nakasalalay sa ating mga bakanteng oras upang makita natin ang mga kaibigang nagdamot ng kanilang oras sa ating mga matagal nang ‘di nakakasama.

Ipinapahiwatig ng barkada na wala tayong iba pang maaantay kundi lalo't lalong pagkikita, lalo't lalong pagkukwentuhan, lalo't lalong pagtatawanan, at lalo't lalong pagkukulitan.

Itinuturo ng barkada na huwag nating sayangin ang oras sa pag-iisip sa ipinangakong panlilibre na hindi darating at hindi mangyayari.

Itinuturo ng barkada na tayo'y maghintay sa ating  tagpuan at huwag iwan sa ere ang ating mga kaibigan.

Itinuturo ng barkada na tayo'y magkaisang-loob, magkaisang-isip at akala, at tayo'y magkalakas na maihanap ng oras ang naitakdang gimik sa ating iskedyul.

Panahon na ngayong dapat na magkasundo ang oras ng uwian.

Panahon nang dapat nating ipakita na tayo'y may sariling kagustuhan, may kusa, may kooperasyon at pagdadamayan.

Ngayon, panahon nang dapat simulan ang paggamit ng mahalaga at kaunting oras sa pinakamainam na paraang na naayon sa ating prioridad. Panahon na ngayong dapat malaman ng mga tao ang kahalagahan ng kanilang mga kaibigan. Araw na itong dapat malaman na sa bawat hakbang natin ay nakakakilala tayo at nalalapit sa tunay na grupo ng tao na sa atin ay inaagaw ng mga kaaway.

Kaya, O mga kaibigan! Ating pahalagahan ang pinagsamahang panahon, at kusang igugol sa pagkakabuklod ang ating oras sa tunay at lubos na paniniwala na magtatagal sa pagkakaibigang nabuo ng matibay na pagsasamahan.